Este blog no tiene ninguna finalidad en concreto... Simplemente iré subiendo cosas que me gustan y que me hacen pensar junto con la opinión que tengo de ellas, por qué me gustan, por qué no me gustan, qué pienso de ellas, que significan para mi, etc..
Introducció / introducción
Aquest blog potser no té cap finalitat en concret... Simplement hi aniré pujant coses que m'agraden i que em fan pensar i l'opinió que en tinc d'aquestes coses, per què m'agraden, per què no m'agraden, què en penso, quin significat tenen per a mi, etc...
Entradeta de creació d'un ordinador.
Nom | descripció | PREU+IVA | TOTAL | |
Caixa + Font | ANTEC ATLAS 550 | Torre - ATX - fuente de alimentación 550 vatios ( ATX12V 2.01/ EPS12V ) - negro - USB/FireWire/Audio | 126,22 € +22,72 € | 148,94 € |
Placa Mare | INTEL DESKTOP BOARD DB65AL CLASSIC SERIES | Placa base - micro ATX - LGA1155 Socket - iB65 - Gigabit Ethernet - Tarjeta gráfica (CPU necesaria) - HD Audio (8-canales) | 66,16 € +11,93€ | 78,09 € |
Processador | PROCESADOR | 1 x Intel Core i5 655K / 3.2 GHz - LGA1156 Socket - L3 4 MB - Caja | 173,17 € +31,17 € | 204,34 € |
Lector cd/dvd | SONY. DVD INTERNO BULK SATA NEGRO | Sony Optiarc DDU1681S - Unidad de disco - DVD-ROM - 18x - Serial ATA - interna - 5.25" - negro . | 14,40€ --,--€ | 14,40€ |
Disc Dur | IBM DISCO DURO - 500 GB - SATA-300 | Disco duro - 500 GB - hot-swap - 2.5" SFF Slim - SATA-300 - 7200 rpm | 215,12 € +38,72 € | 253,84 € |
Monitor | ACER V193DOBDM | Pantalla LCD - TFT - CCFL - 19" - 1280 x 1024 - 250 cd/m2 - 50000:1 (dinámico) - 5 ms - 0.294 mm - DVI-D, VGA - altavoces - negro | 109,90 € +19,78 € | 129,69 € |
Teclat | LOGITECH WIRELESS KEYBOARD K350 | Teclado - inalámbrico - 2.4 GHz - ergonómico - receptor inalámbrico USB - Español | 36,02 € +0,28 € +6,53 € | 42,84 € |
Ratolí | BELKIN RETRACTABLE COMFORT MOUSE | Ratón – òptico – cableado – USB – azúl medianoche | 9,87€ +1,78€ | 11,68€ |
Tarjeta gràfica | AMD ATI FIREMV 2250 | Adaptador gràfico – FireMV 2250 – PCI Express x1 perfil bajo – 256MB DDR2 – DVI – Salida de TV | 95,81€ +17,25€ | 113,06€ |
Webcam | PHILIPS WEBCAM SPZ5000 | Cámara web –color- audio- Hi-Speed USB | 34,84€ +6,27€ | 41,11€ |
Memoria Ram | KINGSTON. DDR2 2GB PC 533 KVR533D2N4 2G | MEMORIA DDRII 2GB PC 533 KINGSTON | 30,10€ +--,--€ | 30,10€ |
Sistema Operatiu | MICROSOFT WINDOWS 7 PROFESSIONAL | 64BITS | 130,50€ +--,--€ | 130,50€ |
TOTAL= 1198,59€ |

Placa Mare: La placa base Intel Desktop Board DB65AL Classic Series, és compatible amb els microprocessadors Intel Core i3, i5 i i17. Está especialmente pensada per a les configuracions informàtiques més exigents És capaç de gestionar fins a 32 GB de memòria RAM DDR3. Té 12 ports USB 2.0. http://www.pcgreen.com/Intel_Desktop_Board_DB65AL_Classic_Series_256432_p.htm

Lector cd/dvd: Aquest dispositiu òptic és capaç de reproduir els CD's i DVD's d'àudio, video, archius de dades, i gairebé tot el que es pugui imaginar. Utilitza un laser per llegir la informació contingda en el disc i la passa a l'ordinador. Aquest model suporta CD Text, CD Extra, CD-DA (audio), CD-I, CD-ROM XA, Photo CD, Video CD, CD-ROM, CD+G (Karaoke CD), I-Trax, DVD-Video, DVD-Audio . http://www.appinformatica.com/lector-dvd-sony.-dvd-interno-bulk-sata-negro.php
Disc Dur: És un dispositiu d'enmagatzematge de dades que utilitza un sistema d'enregistrament magnètic per emmagatzemar dades de forma digital. Está compost d'un o més discs que giren a una gran velocitat. A banda i banda i a cada disc, hi ha un capçal de lectura i escriptura que está sobre una lámina d'aire generada per la rotació dels discos. Aquest model te una capacitat de 500GB i una velocitat de transferència de dades de 300 MBps. Requereix LInux, SuSe, Red Hat Linux, Microsoft o Windows. http://www.pcgreen.com/IBM_disco_duro__500_GB__SATA300_23708_p.htm

Teclat: Logitech Wireless Keyboard K350 és un teclat ondulat amb un reposamans tou i corba de comoditat sense la d'aprenentatge.
Ratolí: El ratolí confort retràctil de Belkin té el disseny més còmode, perquè la seva mà es pugui relaxar.
Tarjeta gràfica: FireMV ™ de l'ATI multi-vista 2D targetes d'acceleració per a estacions de treball estan dissenyades exclusivament per a mercats financers i corporatius. Que ofereixen targetes de monitor dual i quad basada en el PCI i arquitectura de bus PCI Express, els productes FireMV ™ garantir la compatibilitat del sistema i protecció de la inversió.
Webcam: Gaudeix de vídeos de 1,3 megapíxels reals i fotos de 8 megapíxels optimitzats amb un so excel lent, zoom digital 5x, càrrega instantània a YouTube i una lent gran angular per incloure més gent en l'enquadrament. La junta gira fàcilment perquè puguis apuntar on vulguis. Digitaalinen häiriönvaimennus, compensació de blanc, tecnologia de seguiment automàtic de cares. Requereix Microsoft Windows XP SP2, Microsoft Windows 7, Microsoft Windows Vista (32/64 bits).


Monster "Skillet"
Aquí dejo una canción de Skillet, Monster.
Me gusta oírla cuando siento que algo no va bien, cuando la rabia invade por dentro y no puedes sacarla, cuando te invade dentro y no puedes controlarla porque ni si quiera sabes como cogerla, ni domarla, porque sabes que si sale fuera de ti puede tomar tu control y hacerte perder el norte, esta canción me libera un poco en ocasiones en que me pueda sentir un poco de esa forma, pero la libera de manera agradable, me evade un poco, pese a que hable precisamente de esta, la rabia incontrolable, el lado oscuro y desconocido de cada uno, ese que nunca sabes cual es el golpe más fuerte que puede dar.
Aquí deixo una cançó de Skillet, Monster. M'agrada sentir-la quan sento que alguna cosa no va bé, quan la ràbia envaeix per dins i no la pots treure, quan t'envaeix dins i no pots controlar-perquè ni tan sols saps com agafar-la, ni domar, perquè saps que si surt fora de tu pot prendre el control de tú i fer-te perdre el nord, aquesta cançó m'allibera una mica en ocasions en quèem pugui sentir una mica d'aquesta forma, però l'allibera de manera agradable, m'evadeix una mica, tot i que parli precisament d'aquesta, la ràbia incontrolable, el costat fosc i desconegut de cadscú, aquell que mai saps quin és el cop més fort que pot donar.
The secret side of me
I never let you see
I keep it caged, but I can't control it, so stay away from me, the beast
Is ugly, I feel the rage, and I just can't hold it
It's scratchin on the walls
In the closet, in the halls
It comes awake, and I can't control it
Hidin' under the bed
In my body, in my head
Why won't somebody come and save me from this? Make it end!
[Chorus]
I feel it deep within
Just beneath the skin
I must confess that I feel like a monster!
I hate what I've become
The nightmare's just begun
I must confess that I feel like a monster!
I feel like a monster!
My secret side I keep
Hid under lock and key
I keep it caged, but I can't control it, 'cause if I let him out,
He'll tear me up, break me down
Why won't somebody come and save me from this? Make it end!
It's hidin' in the dark
Its teeth are razor sharp
There's no escape for me
It wants my soul, it wants my heart
No one can hear me scream
Maybe it's just a dream
Or maybe it's inside of me
Stop this monster!
Traducción/Traducció
El lado secreto de mí
Nunca le dejo ver
lo mantengo enjaulado, pero no puedo controlarlo, así que permaneze lejos de mí,
La bestia es feo, siento la rabia, y apenas no puedo llevarla a cabo
Está arañando en las paredes
En el armario, en los pasillos
Viene despierto, y no puedo controlarlo
Se esconde debajo de la cama
En mi cuerpo, en mi cabeza
¿Por qué alguien no vendrá ahorrarme de esto? ¡Hágale el extremo!
[Estribillo]
Lo siento profundamente dentro
Apenas debajo de la piel
¡Debo confesar que me siento como un monstruo!
Odio lo que he hecho
La pesadilla no ha hecho más que comenzar
¡Debo confesar que me siento como un monstruo!
¡Me siento como un monstruo!
Mi lado secreto que guardo
Ocultado bajo llave y candado
Lo mantengo enjaulado, pero no puedo controlarlo, porque si lo dejo salir hacia fuera,
Él me rasgará, me destrozará
¿Por qué alguien no vendrá ahorrarme de esto? ¡Hágale el extremo!
Se esconde en la obscuridad
Sus dientes son afiladísimos
No hay escape para mí
Quiere mi alma, él quiere mi corazón
Nadie pueden oírme gritar
Es quizá apenas un sueño
O está quizá adentro de mí
¡Para a este monstruo!
Me gusta oírla cuando siento que algo no va bien, cuando la rabia invade por dentro y no puedes sacarla, cuando te invade dentro y no puedes controlarla porque ni si quiera sabes como cogerla, ni domarla, porque sabes que si sale fuera de ti puede tomar tu control y hacerte perder el norte, esta canción me libera un poco en ocasiones en que me pueda sentir un poco de esa forma, pero la libera de manera agradable, me evade un poco, pese a que hable precisamente de esta, la rabia incontrolable, el lado oscuro y desconocido de cada uno, ese que nunca sabes cual es el golpe más fuerte que puede dar.
Aquí deixo una cançó de Skillet, Monster. M'agrada sentir-la quan sento que alguna cosa no va bé, quan la ràbia envaeix per dins i no la pots treure, quan t'envaeix dins i no pots controlar-perquè ni tan sols saps com agafar-la, ni domar, perquè saps que si surt fora de tu pot prendre el control de tú i fer-te perdre el nord, aquesta cançó m'allibera una mica en ocasions en quèem pugui sentir una mica d'aquesta forma, però l'allibera de manera agradable, m'evadeix una mica, tot i que parli precisament d'aquesta, la ràbia incontrolable, el costat fosc i desconegut de cadscú, aquell que mai saps quin és el cop més fort que pot donar.
The secret side of me
I never let you see
I keep it caged, but I can't control it, so stay away from me, the beast
Is ugly, I feel the rage, and I just can't hold it
It's scratchin on the walls
In the closet, in the halls
It comes awake, and I can't control it
Hidin' under the bed
In my body, in my head
Why won't somebody come and save me from this? Make it end!
[Chorus]
I feel it deep within
Just beneath the skin
I must confess that I feel like a monster!
I hate what I've become
The nightmare's just begun
I must confess that I feel like a monster!
I feel like a monster!
My secret side I keep
Hid under lock and key
I keep it caged, but I can't control it, 'cause if I let him out,
He'll tear me up, break me down
Why won't somebody come and save me from this? Make it end!
It's hidin' in the dark
Its teeth are razor sharp
There's no escape for me
It wants my soul, it wants my heart
No one can hear me scream
Maybe it's just a dream
Or maybe it's inside of me
Stop this monster!
Traducción/Traducció
El lado secreto de mí
Nunca le dejo ver
lo mantengo enjaulado, pero no puedo controlarlo, así que permaneze lejos de mí,
La bestia es feo, siento la rabia, y apenas no puedo llevarla a cabo
Está arañando en las paredes
En el armario, en los pasillos
Viene despierto, y no puedo controlarlo
Se esconde debajo de la cama
En mi cuerpo, en mi cabeza
¿Por qué alguien no vendrá ahorrarme de esto? ¡Hágale el extremo!
[Estribillo]
Lo siento profundamente dentro
Apenas debajo de la piel
¡Debo confesar que me siento como un monstruo!
Odio lo que he hecho
La pesadilla no ha hecho más que comenzar
¡Debo confesar que me siento como un monstruo!
¡Me siento como un monstruo!
Mi lado secreto que guardo
Ocultado bajo llave y candado
Lo mantengo enjaulado, pero no puedo controlarlo, porque si lo dejo salir hacia fuera,
Él me rasgará, me destrozará
¿Por qué alguien no vendrá ahorrarme de esto? ¡Hágale el extremo!
Se esconde en la obscuridad
Sus dientes son afiladísimos
No hay escape para mí
Quiere mi alma, él quiere mi corazón
Nadie pueden oírme gritar
Es quizá apenas un sueño
O está quizá adentro de mí
¡Para a este monstruo!
Amistad / Amistat
Me gusta la amistad. Mucho. Es un sentimiento muy grande hacia una persona, una persona que te apoya siempre sin esperar a cambio que la vayas a apoyar tú también cuando lo necesite, simplemente lo hace porque así lo siente. Una amistad es muy grande, mucho, es como si cuando llegas al mundo te separen en unas cuantas perlas que a lo largo de tu vida vas encontrando, y cada una de ellas te enseña algo que al momento puede que no valores, pero que con el tiempo acabas reconociendo. Cuando las encuentras a todas... entonces nunca sabes que pasa, tal vez es entonces el día en el que te vas y dejas atrás todo un mundo. Yo he encontrado a dos de mis perlas, una me ha enseñado y la otra me ha apoyado y ha convertido cada día en algo nuevo y fructífero. No creo que deba dar nombres, además esto es solo una teoría de un libro, aunque la he hecho mía. También creo que mi madre tiene a 3 de sus perlas, aún que una muy lejos de ella misma y otra que también podría decir que es mía, pero esto es mío, no suyo así que no me iré más del tema.
Debo decir que pese a esas perlas también tengo perlitas a las que también quiero y considero amigas, y claro, lo son, pero creo que no todo está en el mismo sitio así que solo una de ellas es una gran perla y si llega a leer esto sabrá que hablo de ella, y puede que él también,aún que aquí ya no hablo de amistad (Sí, tú sabes que hablo de ti y estás tan cerca de donde yo viví mi más feliz infancia que estoy segura de que tú eres mi perla, la más grande de ellas, tus ojos lo reflejan todo...). Tengo mucho respeto a esta pequeña palabra tan grande que tanto llena...
Debo decir que pese a esas perlas también tengo perlitas a las que también quiero y considero amigas, y claro, lo son, pero creo que no todo está en el mismo sitio así que solo una de ellas es una gran perla y si llega a leer esto sabrá que hablo de ella, y puede que él también,aún que aquí ya no hablo de amistad (Sí, tú sabes que hablo de ti y estás tan cerca de donde yo viví mi más feliz infancia que estoy segura de que tú eres mi perla, la más grande de ellas, tus ojos lo reflejan todo...). Tengo mucho respeto a esta pequeña palabra tan grande que tanto llena...
M'agrada l'amistat. Molt. És un sentiment molt gran cap a una persona, una persona que et dóna suport sempre sense esperar a canvi que li vagis a donar suport tú també quan ho necessiti, simplement ho fa perquè així ho sent. Una amistat és molt gran, molt, és com si quan arribesis al món et separesin en unes quantes perles que al llarg de la teva vida vas trobant, i cadascuna d'elles t'ensenya alguna cosa que almoment potser no valores, però que amb el temps acabes reconeixent. Quan les trobes a totes ... llavors mai saps que passa, potser és llavors el dia en què t'en vas i deixes enrere tot un món. Jo he trobat a dues de les meves perles, una m'ha ensenyat il'altra m'ha donat suport i ha convertit cada dia en quelcom nou i fructífer. No crec que hagi de donar noms, a més això és només una teoria d'un llibre, encara que l'he fet meva. També crec que la meva mare té a 3 de les seves perles, encara que una molt lluny d'ella mateixa i una altra que també podria dir que és meva, però això és meu,no seu així que no desviaré més del tema.He de dir que malgrat aquestes perles també tinc perletes a les quals també vull iconsidero amigues, i clar, ho són, però crec que no tot està en el mateix lloc així que només una d'elles és una gran perla i si arriba a llegir això sabrà que parlo d'ella, i potser ell també, encara que aquí ja no parlo d'amistat (Sí, tu saps que parlo de tu i estàs tan a prop d'on jo vaig viure la meva més feliç infància que estic segura que tu ets la meva perla, la més gran d'elles, els teus ulls ho reflecteixen tot ...). Tinc molt respecte a aquesta petita paraula tan gran que tant plena ...
Si tú me dices ven lo dejo todo... pero dime ven / Si tú em dius vine ho deixo tot... però diguem vine.
Después de hablar de la teoría de un libro que he hecho mía, creo que debo hablar de este libro y animar a que sea leído porque considero que es una maravilla siendo yo una lectora inexistente, quiero decir, no me gusta para nada leer, nada. Es un libro que enseña, narra una historia de un niño se pierde en el mundo, y que de mayor vuelve a perderse, hasta que se encuentra.
No diré más, únicamente animo a leerlo, es de Albert Espinosa y se encuentra en catalán tanto como en castellano, no es caro y pese a ser bastante grande se lee en nada, yo misma lo leí en dos días. Consta de 21 capítulos, breves todos y cada uno de ellos y sin resolver, quiero decir, acabas un capitulo y necesitas leer el siguiente y así consecutivamente hasta que el reloj dice que ya es hora de ir a dormir.
Després de parlar de la teoria d'un llibre que he fet meva, crec que he de parlar d'aquest llibre i animar que sigui llegit perquè considero que és una meravella sent jo una lectora inexistent, vull dir, no m'agrada per a res llegir, res . És un llibre que ensenya si fos persona sería una perla per a tothom, narra una història d'un nen que es perd en el món, i que de gran torna a perdre's, fins que es troba.
No diré més, únicament animo a llegir-lo, és d'Albert Espinosa i es troba en català tant com en castellà, no és car i tot i ser bastant gran es llegeix en res, jo mateixa el vaig llegir en dos dies. Consta de 21 capítols, breus tots i cada un d'ells i sense resoldre,vull dir, acabes un capítol i necessites llegir el següent i així consecutivament fins que el rellotge diu que ja és hora d'anar a dormir.
No diré más, únicamente animo a leerlo, es de Albert Espinosa y se encuentra en catalán tanto como en castellano, no es caro y pese a ser bastante grande se lee en nada, yo misma lo leí en dos días. Consta de 21 capítulos, breves todos y cada uno de ellos y sin resolver, quiero decir, acabas un capitulo y necesitas leer el siguiente y así consecutivamente hasta que el reloj dice que ya es hora de ir a dormir.
Després de parlar de la teoria d'un llibre que he fet meva, crec que he de parlar d'aquest llibre i animar que sigui llegit perquè considero que és una meravella sent jo una lectora inexistent, vull dir, no m'agrada per a res llegir, res . És un llibre que ensenya si fos persona sería una perla per a tothom, narra una història d'un nen que es perd en el món, i que de gran torna a perdre's, fins que es troba.
No diré més, únicament animo a llegir-lo, és d'Albert Espinosa i es troba en català tant com en castellà, no és car i tot i ser bastant gran es llegeix en res, jo mateixa el vaig llegir en dos dies. Consta de 21 capítols, breus tots i cada un d'ells i sense resoldre,vull dir, acabes un capítol i necessites llegir el següent i així consecutivament fins que el rellotge diu que ja és hora d'anar a dormir.
Escribo los dos primeros capítulos que descargué antes de compar el libro.
Escric els dos primers capítols dels cinc que vaig descarregar abans de compar-lo
(en castellá, que és com el tinc).
1.Si tú me dices ven lo dejo todo, pero dime ven.
Recuerdo como si fuera hoy cuando ella me dijo: «¿No deseas poder ser feliz en todos los aspectos de tu vida...? ¿No tener que aceptar nada que no te agrade...? ¿Sentir que la vida es controlada por ti en lugar de ir a rebufo de ella en el vagón 23...?».
No respondí...
Sólo resoplé, resonó un montón de aire saliendo de mi nariz y apareció mi diente roto tras una sonrisa de esperanza.
Y no dije nada, porque cuando llevas años aceptando que tu vida es lo que te pasa y no lo que originas... Pues, lamentablemente, te acabas acostumbrando.
Seguidamente ella añadió: «¿Conoces una vieja canción que dice “Si tú me dices ven lo dejo todo”?».
Volví a afirmar en silencio; no me salían las palabras, la emoción me tenía atrapado. Mi garganta era incapaz de crear sonido alguno.
Ella continuó: «Pues siempre he creído que a esa canción le falta algo... Debería ser: “Si tú me dices ven lo dejo todo... pero dime ven”».
Finalmente me miró y me soltó las tres preguntas que llevaba años deseoso de que alguien me hiciera: «¿Quieres o no quieres controlar tu vida? ¿Quieres o no quieres ser dueño de todos tus momentos? ¿Quieres?».
Y dije que sí, el sí más alto y más potente que ha salido de mis cuarenta años de vida.
Un sí que contrastaba con el no más rotundo que había escuchado muy pocas horas antes...
Y tenéis que entender ese «no» antes de que os hable de ese «sí». Si no todo carecerá de sentido y no comprenderéis absolutamente nada.
Por ello, es imprescindible que conozcáis lo que pasó en las horas previas a conocer a la mujer que cambiaría la forma de ver mi vida y mi mundo.
Vayamos a ese «no»...
2.Es difícil gozar con un <<te quiero>> propio.
Unas cuantas horas antes discutía con mi pareja. Nada extraño ni grave en nosotros, últimamente siempre discutíamos.
Si alguien nos hubiese visto pensaría que estábamos al borde de la ruptura, pero tan sólo era nuestro día a día.
Eran las siete y media de la mañana. Pensé que pronto amanecería y que aún necesitábamos dos horas más de conversación y quizá hasta unos buenos veinte minutos de sexo posterior para hacer las paces. Todo aquel tiempo que faltaba me producía una sensación extraña de déjà-vu.
Las parejas y sus ritos. Las parejas y sus códigos.
Toda pareja tiene su código de discutir, de hacer el amor, de perdonarse y hasta de reprochar las cosas al otro.
Pero aquel día el código se rompió, no hubo dos horas más de conversación ni veinte minutos de sexo posterior... Lo supe cuando noté su mirada en mí... Era una mirada que desconocía, no iba acompañada de ninguna palabra.
Ella siempre que me miraba me hablaba, era una de sus muchas virtudes que me alucinaban. Quizá porque no la poseía... Quitar el sonido a su mirada me heló completamente.
Parecía que estaba a punto de decirme algo del estilo: «Esto no funciona...», «Estoy harta de discutir...» o «Por qué somos así si nos queremos tanto...». Pero tan sólo me miraba...
Y justo en ese instante, mientras seguía observándome de aquella manera tan extraña e intensa, pensé en una frase que había escuchado hacía meses en un espectáculo de danza.
La función era un homenaje a Freddy Mercury y a otros artistas que habían muerto jóvenes... O quizá iba sobre algo diferente, no lo recuerdo.
A mí no me gusta la danza, pero me encanta ver cuerpos en movimiento y músicas desconocidas puestas al ritmo de una coreografía. Salgo totalmente estimulado en el sentido emocional de la palabra.
Y a veces, como aquel día, escucho en esos espectáculos frases que son dardos directos al corazón.
Aquella noche, el danzarín principal declamó entre movimiento increíble y estiramiento imposible: «Nos dijisteis que hiciéramos el amor... y no la guerra. Os hicimos caso, ¿por qué entonces el amor nos hace la guerra?».
Sonreí al recordar aquella frase, ella seguía mirándome fijamente y de repente lo soltó.
—Debo dejarte, Dani.
Debo... Debo... Esa obligación me perforó.
A mi cabeza llegó el verbo traducido al inglés. Ese «must» que siempre me ha parecido una palabra elegante. Pocos vocablos tienen un significado tan claro, y sabes que al utilizarlos te estás posicionando en un sentido o en otro.
—¿Debes? —le pregunté.
—Debo...
Se produjo un nuevo silencio.
Decidí insistir.
Y qué mejor que con nuestra forma particular de decir «Te quiero». Toda pareja tiene una manera única. La nuestra tenía que ver con la primera película que vimos juntos. Yo la había visto hacía años en un momento especial de mi vida y por ello decidí compartirla con ella, por todo lo que me marcó a mí.
Era el magnífico film de Jean-Luc Godard, Al final de la escapada. Nunca Belmondo ha sido más Belmondo que en ese metraje.
Nuestra secuencia siempre fue una que transcurría en un coche; en ella se decían muchas frases, pero nosotros nos quedamos con tan sólo tres y siempre las decíamos seguidas, sin pausa, tal como las habíamos escuchado y nos habían impactado...
Ésa era nuestra forma de decirnos «Te quiero». Jamás había fallado sacar ese trío de frases en una discusión o en un momento tenso.
Yo decía la primera y la tercera frase; ella la segunda. Aunque a veces era al revés. Dependía de quién necesitaba volver a traer al otro a la cordura, al amor...
No las utilizábamos casi nunca.
La clave de que algo tan mágico funcionase era que tan sólo se podía invocar en situaciones desesperadas.
La miré fijamente, quería que supiese que era uno de esos momentos.
—No puedo vivir sin ti —dije poniendo en mi rostro todos los tics de Jean-Paul Belmondo que pude generar.
Ella me miró y no dijo nada. Volví a la carga:
—No puedo vivir sin ti.
Ella me observó por segunda vez.
Negó con los ojos, después con la cabeza y finalmente soltó el «no» más contundente que he escuchado en mi vida. Fue un «no» tan rotundo que supe que todo se había acabado.
Aunque quizá no hacía falta; no haber seguido aquel juego ya era la señal indiscutible del fin de todo.
Intenté el contacto físico, lo último que me quedaba. Me acerqué a ella pero me rechazó antes de que llegase a tocarla.
Sabía que podía haber casi quince buenas razones que explicarían por qué quería abandonarme, aunque una ponderaba más que todas las otras juntas.
Justo cuando iba a preguntarle el porqué sonó mi móvil de trabajo. Lo utilizaba únicamente para casos extremos laborales.
Dudé si cogerlo, sabía a la perfección que no era el momento y sería la gota que colmaría el vaso... Pero, no sé bien por qué acabé contestando.
Tan sólo pronunciar «Diga», ella se marchó hacia nuestra habitación.
Justo entonces recordé el gran consejo que me había dado uno de mis maestros, un buen hombre que conocí cuando me iban a extirpar las amígdalas.
Sólo coincidí con él unos pocos días en aquel hospital de mi ciudad natal, pero marcó parte de mi vida. Hacía tiempo que no pensaba en él, creo que demasiado... Pero ese «no» me había transportado a él inmediatamente...
Supongo que debo hablaros de él, ya que sin conocer lo que viví a su lado hace treinta años es difícil comprender por qué soy como soy y por qué ella no quiere seguir estando conmigo.
Y es que me convertí en quien soy gracias y por culpa del Sr. Martín.
Sin embargo, antes de dejar que mi memoria vuelva al pasado, y escuchando como banda sonora de ese instante el extraño sonido que ella produce al llevarse todas las cosas de nuestra habitación, debo decir ese trío de frases godardnianas que una vez significaron para nosotros «Te amo»...
«No puedo vivir sin ti...
»Sí que puedes...
»Sí, pero no quiero.»
Me las susurré a mí mismo suavemente, dulcemente...
Pero es difícil gozar con un «Te quiero» propio.
Suscribirse a:
Comentarios (Atom)